144 Laat me

Ik ben misschien te laat geboren
Of in een land met ander licht
Ik voel me altijd wat verloren
Al toont de spiegel mijn gezicht
Ik ken de kroegen, kathedralen
Van Amsterdam tot aan Maastricht
Toch zal ik elke dag verdwalen
Maar dat houdt de zaak in evenwicht


Ik zal mijn vrienden nooit vergeten
Want wie mij lief is, blijft mij lief
Maar waar ze wonen moest ik weten
Maar ’k verloor hun laatste brief
Ik zal ze heus wel weer ontmoeten
Misschien vandaag, misschien over een jaar
Ik zal ze kussen en begroeten
’t Komt vanzelf weer voor elkaar


Ik ben gelukkig niet verankerd
Soms woon ik hier soms leef ik daar
Ik heb mijn leven niet verkankerd
Ik heb geen bezit, en geen bezwaar
Ik hou van water en van aarde
Ik hou van schamel maar ook van duur
Er is geen stuiver die ik spaarde
Ik leef gewoon van uur tot uur


Ik zal heus wel ’ns een keertje sterven
Daar kom ik echt niet onderuit
En ik laat mijn liedjes nou maar zwerven
En verder zoek je ’t maar uit
Voorlopig blijf ik nog jouw zanger
Jouw zwarte schaap, jouw trouwe fan
Ik blijf nog lang en liefst nog langer
Maar laat mij nou maar blijven wie ik ben